Kun jij nog terughalen hoe je je professionalisering vormgaf in de tijd dat internet spaarzaam was? Waarschijnlijk richtte je je op trainingen, workshops, cursussen, congressen en netwerkborrels. Veel was ‘voor je georganiseerd’ en passend voor een grotere groep medewerkers met soortgelijke leerbehoeften. De huidige tijdgeest maakt andere vormen van leren mogelijk: persoonlijk, in interactie met anderen, open van karakter.
Ik ontmoette enige tijd geleden op een congres iemand die zich intensief bezig hield met het thema nieuwsgierigheid. Het boeide me: wat maakt dat als we jong zijn, we meer verwonderende vragen stellen dan als we ouder zijn? Hoe kunnen we nieuwsgierigheid prikkelen? Voeden? Stimuleren? Thuis dook ik het internet op om een beeld te krijgen van wat er al beschikbaar is over dit onderwerp: welke boeken, wie, welke blogs, organisaties, discussiegroepen? Deze bronnen bieden me allemaal iets anders… verdiepende informatie, meningen, vraagstukken die anderen hebben, netwerk. Deze eerste stap heeft me geholpen mijn eigen vragen te verhelderen. Bovendien had ik enkele vertrekpunten om te gaan lezen over nieuwsgierigheid. Voor mij werkt het ook goed om ergens over te schrijven, want daarmee expliciteer ik wat ik denk, weet, belangrijk vind. Dus een eerste blog hierover….
Boeiend om te zien hoe we in deze huidige tijd met het web en online netwerken op een heel andere manier ons leren kunnen inrichten. Houden we hier wel voldoende rekening mee bij het ontwerpen van leertrajecten? Wat mij betreft verdient dit echt aandacht. Willen we het leren in leertrajecten aan laten sluiten bij ‘het nieuwe leren’ dan is er een andere ontwerpbenadering nodig. Al zoekende kwam ik op het “3P learning model”, ontwikkeld door Dr. Mohamed Amine Chatti. Het model bestaat uit 3 kern elementen:
- Participation: dit element gaat uit van het idee dat leren gebeurt in netwerken van expliciete ‘nodes; (video’s, blogberichten, artikelen) en impliciete ‘nodes’ (informele en formele netwerken). Leren is een sociale activiteit waar we een participatieve cultuur voor nodig hebben die samenwerking, kennisdelen en kenniscreatie ondersteunt. Op welke manier kun je deze vorm van leren ‘meenemen’ in je ontwerp van een leertraject?
- Personalization: als lerende heb je controle over je eigen leerproces. Je bent er zelf verantwoordelijk voor en het web maakt het nog meer mogelijk je eigen leeromgeving vorm te geven en sturing te geven aan wat je leert en hoe. Velen van ons zijn hier al veelvuldig mee bezig (self-directed learning, do-it-yourself learning), waardoor een geheel ontwikkelt leertraject waar je aan kunt ‘deelnemen’ steeds minder aantrekkelijk. Als je deze lijn doortrekt naar leertrajecten, dan wordt het steeds belangrijker om te werken met een ‘learner-centric model’.
- Knowledge pull: we kunnen waardevolle informatie en bronnen zelf opzoeken. We hebben de beschikking over een enorme hoeveelheid expliciete en impliciete kennis, waar we zelf in kunnen selecteren. Een zorg hierbij is de kans op ‘information overload’, wat het belangrijk maakt om te leren filteren. Hier kun je in een leertraject uitstekend aandacht aan besteden.
Wereldschokkend zijn deze drie perspectieven natuurlijk niet. Het 3P model is door Mohamed Amine Chatti al in 2007 (!) beschreven. Wat het voor mij sterk maakt is het idee dat je vanuit deze perspectieven gaat ontwerpen. Er ontstaan echt andere leertrajecten. Je gaat een leeromgeving anders inrichten. De dynamiek van leren die we als professionals in ons werk meer en meer hanteren, gaan we terug zien in de meer formeel ingerichte leerprocessen. Krachtig lijkt mij! Wat denk jij?